Aklımın buğulu günlerinde kapısında bitiyordum. Kapıyı açıp küçücük aydınlanınca gözleri, ağzı hep uyku kokardı. Hiç gece gitmezdim ona. Güneş perdelerin arasından aydınlatınca günahları, kaçar gibi uzaklaşırdım soğuk yatağımdan ve okuldan ilk kez kaçmış çocuklar gibi, ne yapamayacağını bilemeyen bir kaygıyla biterdim kapısında.
Konuşmazdık. Yürürdü doğruca odasına. Penceresiz evler gibiydi ya yüreği, odasına da öyle seçmişti sanki. Keskin bir rutubet kokusu eşliğinde, babaannemin o ağır, o is kokan yorganları gibi serilirdi üzerime. Yavaş yavaş severdi beni. Ilık ılık öperdi. Az önce durmuş yağmurun kokusu gibi işlerdi içime. Acelesizce, sevgiyle kaynardık birbirimize. Kapalı gözlerinde süzülen kirpiklerini izlerdim. Kim bilir neler geçerdi perdelerinin önünden. Gözleri kadar kara dünler mi, yoksa yüreğinde saklanmış o saflığın, gözbebeklerindeki ak rengin vurduğu beyaz günler mi?
Saçlarını severdim, gece koyusu gözlerime kaybolmuş bir tekne telaşıyla batıp çıkarken. Kaç kez alabora olmuştu bilinmez, hangi ırmaklarda, denizlerde, okyanuslarda, derelerde yol almıştı hiç sormadım. Anlatmayı sevmezdi. Sormayı zaten bilmezdi. Neden ona gelirdim merak eder miydi hiç? Kıyıya vurduğumuzda öylece sarılırdık birbirimize. Anlamsızca, tatlı tatlı güldüğümüz günler konuşmak isterdim. İçimde yarım kalmış cümlelerimi tamamlasın dilerdim. Ben kör, o sağırdı. Engelli sevişmelere gebeydik ama tamdık. Susardık, görmezdik.
Öç alır gibi sevişmezdi benimle. Ödül gibiydi. Bir babanın, bir suçtan sonra şefkatle doğruları anlatması gibiydi. Naifti.
Oysa ben hep bir gece öncesi, bazen saatler öncesi fırtınalarda savrulup, sağ çıkıp kavuşurdum ona. Aklımdaki şeytanları bir başkasının yatağına atar gibi giderdim. O belimin kıvrımlarını bilmezdi. Bir gün bile arkamda durmadığındandır belki de.
Bir başkası hunharca severken beni, vururken yerden yere, lal ederken dillerimi, yakarken canımı ve yine de tüm bunları sevgiyle yaparken, o… O hiçbirini bilmeden, belki de hiç hissetmeden… Koşarken susayıp da aldığım bir yudum gibiydi sanki.
Aldatmak…
İnsan aldanırdı. İnanırdı çünkü. Kurgularının ve şüphelerinin en derininde, inanmak vardı. Acizdik. Gerçekleri bilsek bile bir başkasının ağzından duyana kadar ve gönderilene kadar kapısından, hâlâ beklerdik. Beklerdik, çünkü aldatılmamış olmayı dilerdik.
Aldatmak…
Aldatmak en çok insanın kendine aldanmasıydı. Bazen, bitmiş bir ilişkiyi tam ortasından bölüp atmak için kullanılan bir silahtı. Kimi zaman rutin hayatlarımıza heyecan katmak için yaşanan… Hayvani duygularımızı bastırmadığımız zamanlar gün yüzüne çıkan ve pişman olunan… Ve az da olsa, yara bandıydı aldatmak. Kanayan yaralara pansuman yapmak… Her aşk, doktorumuz olamazdı elbette. Hastabakıcılar ya da hemşirelerle idare ederdik. Kaza süsü verilmiş ilişki hastalıklarında bilirkişi raporu isterdik. Önce ellerimizi tutarak bilek nabzımızı dinlerler, sonra nabız yoluyla kalp atışımızı düzene koyarak şifa sürecine başlarlar ya da kalbimizi sonsuz kere durdurma çabasıyla ölmüş bir aşk peyda ederler.
Aldatmak insanın ruhu… Kendine verdiği en güçlü ceza. ‘Aşk’ adı altında yapılan bir savaş. ‘Hormonsal’ başlığıyla atılan bir imza. Aldatmak kader, aldatmak keder…
Gelir gelmez kendini suyun altına sokmasından bilirdim kirlendiğini. Kasıklarında tanımadığım şehirlerin yağmurları. Beraber gitmediğimiz denizlerin tuzları olurdu, bilirdim. Duş başlığından sodyum hipoklorit aksa bir nebze temizlenirdi vicdanı, bunu dilerdi bilirim. Sadece maskesini akıtırdı kaynar suda. Rahatlamış ve içi boşalmış iliklerini yayardı omuzlarıma. Beni severdi, bensiz yapamaz gibiydi ama merak etmeden duramazdı açıldığı denizlerde kaybolmayı. Boğulmak nasıl olurdu, farklı kıyılara vurmak neydi, sorgulardı. Aldatırdı kendini. Aldanırdı. Hem mutlu hem mutsuz nasıl olunur, en iyi o bilirdi. Ben de bilirdim ama istemezdim, ondan gidip balçıklarda boğulmayı. Bataklıklardan kalktım geldim, dönemezdim.
Aldatmak… Alışkanlığından kopmak istememenin verdiği korku. Heyecanın bittiğini dile dökememe cesaretsizliği. Oysa burada başlıyor insanın kendini aldatması aslında. Sevgiye dair tüm korkular ve cesaretsizleri bir başka tene gömülerek kırdığının farkında değil insan. Korkan ve cesaretsiz olan, gitmek istediğini dile getiremeyen bir başkasının bedenine sığınırken aslında tüm bu duyguları yerle bir ediyor da farkında değil. Korkan, cesaret edemez yasak olana.
Sevişmek hem ceza hem ödül gibiydi. En büyük kavgaların sonu, en mutlu anların ortasında peyda olurdu çıplaklığımız. İlişkimize dair ne kadar açık varsa doldururduk. Yüzümüze söyleyemediğimiz her şeyi tekmeler ve tokatlarla indirirdik birbirimize. Bir tür rahatlama, bir tür hatırlatma. Poposunu beğendiğimiz kadınlar, âdemelmalarına gözlerimiz değmiş adamlar aramıza girerdi. Kulaklarımızın duymadıklarını sevişirken dillerimiz söylerdi. Bazen severdi beni, ‘aşk’ı olurdum, kadını… Nefret ederdi çok kere. İsyanı olurdum, belası olurdum, öfkesi olurdum tüm dünyasındaki. Geçmişi olurdum, kim yaktıysa canını daha önce, o an o ben olurdum. ‘Ölüm de var’ derdi öperken susamış dudaklarımı. “Ve yaşamayı sana ben bahşettim” der gibiydi.
Başaramadım. Kendi geçmişimi daha hafızam dolmamışken öldürüp gömmüş ve hatırlamayan bir çocuk gibiyim. Ben böyle hissederken siz öyle hissedebiliyor musunuz? Geçmişin ve geleceğinizin travmaları arasında sıkışıp kaldım ve bugünü yaşayamadım. Nasıl bir mutsuzluk girdabında parçalandı sevgim. Aklımı böldüm ve kalbine değen her kadının dününe bıraktım.
Böyle severken öyle sevmemek ne kadar ayıp değil mi? Ayıp olan, kendimize ettiğimiz ihanetlerimiz. Bittiğini bile bile söyleyemediklerimiz. Söyleyemeyip başkalarının kuytularına sıkıştırdıklarımız. Aldatmak ayıp. Aldatmak en büyük günahlardan biri; yaşananların ortasına bile isteye bomba bırakmak, en yüksek, en kudretli, en masum duyguları vahşice katletmek, insanı değil ama duygularını öldürmek.
Olduramadım. Geçmişin sömürgesinde var olamıyor gibiydim.
Hiçbir özelliğimin olmadığı hayatında sığıntı gibiydim. Aklına denk olan o evde yalnız başıma eriyor gibiydim. Aldatmalarının hikâyelerini altı yıl geriden bilirken şimdi satır aralarına kendi kelimelerimi sokuyorum. Güzel değilim, gülerken kaybolmuyor gözlerim. Oyuncu değilim; sizi seviyor gibi yaparak kandıramayabilirim.
Uzun değil saçlarım; az önce çıktığım yatakta hatıramı bırakamayabilirim.
Gitmiyor ayaklarım ötesine ama yine de dönemeyebilirim. Farklı olduğumu sandığım onca sene aldatma hikâyeleriyle beraber sıradanlaştı. Güzelliğim kayboldu gölgelerinde. Çabaladım ama… İnanmak ve umut edebilmek için. Yine de olduramadım işte!
Aldatmak… Bir fikir kıvılcımı ile düşer yola ve dokunduğu yerden yakar dokunulanları. Aşk potanda erittiklerinin ahı kalır eline. Katar önüne seni korkular, kaygılar. Sonsuza dek sürecek olanı ararsın. Ararsın da geri dönüşü yoktur yıktıklarının. Bu üçlü oyun içinde en çok sen kanarsın. Yaptığını, en çok sen yaşarsın.
Yağmurlar yağdı ardımdan. Islandı kirpikleri.
Ve bir daha asla unutmadı beni. Aklının odalarında küçük bir vicdan sızısıyla yapayalnız kaldı.
Yıldız Ertan
(6. Sayımızdan)
